Wim van der Meij werkt aan de Armenhage 1 in Zutphen.
Zijn e-mailadres: info@wimvandermeij.nl , zijn site: wvdmeij etchings .
Hoewel Wim als kleine jongen al talent voor tekenen aan de dag legde (op z’n zesde won hij een 1e prijs!), zou het tot zijn achtentwintigste duren eer hij daadwerkelijk etslessen volgde en daarin zijn liefde vond. Met zijn M.O. Engels had hij een baan gevonden bij een handelsonderneming, waar hij zorgdroeg voor verscheping van goederen. Hij besloot daarnaast bij de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag de avondopleiding etsen te volgen. Inmiddels was hij daar echter zo bedreven in, dat hij ook al werk verkocht.
In 1983 studeerde Wim af en drie jaar later gaf hij zijn baan op om zich volledig aan het etsen over te geven; een ongekende luxe voor hem om daar hele dagen mee bezig te zijn.
Het is het ambacht van het tekenen en het weergeven van het landschap met daarin zichtbaar de hand van de mens, wat hem blijvend boeit. Zijn stijl veranderde door de jaren niet echt, maar Wim ontwikkelde wel zijn kundigheid. Hij weet nu beter wanneer hij moet stoppen.
Hij gaat steeds uit van de zichtbare werkelijkheid, werkt zeer gedetailleerd en steeds in zwart-wit. Kleur vindt hij omslachtig. Hij ziet bij het om zich heen kijken altijd wel een ets en vertaalt het geziene direct in zwart-wit. Favoriete onderwerpen zijn stadsgezichten, de natuur en het landschap. En in dat laatste dan vooral dat wat mens erin tot stand bracht; denk aan een huis, een brug of een kerktoren. Na jaren tekenen in de bollenstreek werd Oost-Nederland een nieuwe uitdaging en zo verhuisde Wim in 1988 naar Zutphen, waar ook de rust hem trok.
Hij gaat uit van enkele snelle schetsen in potlood op papier, prepareert zijn zinken plaat door deze te polijsten en van etsgrond te voorzien en maakt met een etsnaald laag voor laag zijn tekeningen van donker naar licht. Per laag wordt met salpeterzuur de tekening weg geëtst, waarna de hele plaat wordt ingeïnkt, waarbij de inkt in de groeven geperst wordt. Het teveel wordt weggeveegd (afgeslagen) en dan kan de tekening op de etspers worden afgedrukt op zuurvrij papier. De breedte van de pers bepaalt de maat; de werken zijn maximaal 60 cm breed en 50 cm hoog. Etsen op koper is ook mogelijk, maar is niet favoriet omdat het materiaal veel zachter is en Wims gedetailleerde werk minder tot zijn recht komt.
Wim kan niet aangeven hoe lang hij over een ets doet, omdat hij soms met verschillende etsen tegelijk bezig is. Hij maakt lange dagen in opperste concentratie, door klassieke muziek omgeven. Wim is de ene keer meer tevreden dan de andere, maar het is goed voor hem als hij er niets meer aan wil veranderen.
Verkopen doet hij zijn werk via zijn site, Instagram, aan mensen die hem opzoeken, soms tijdens de atelierroute, maar vooral op de zondagse Kunstmarkt op het Spui in Amsterdam, waar hij sinds decennia zo’n 24 keer per jaar exposeert. Veel buitenlandse bezoekers zijn erg gecharmeerd van zijn typisch Nederlandse landschappen of stadsgezichten.
Als Wim niet in zijn atelier zit, zingt hij wellicht in het Toonkunstkoor, want dat is ook een passie van hem. Momenteel oefent hij het Requiem van Mozart voor het jubileumconcert in het najaar. Ook wandelt en fietst hij graag. Maar een heel bijzondere plaats kent hij toe aan het werk van zijn vrouw Irmgard Lamers, die kleurrijke schilderijen maakt.
Exposities staan er niet op de agenda, aangezien veel galeries gesloten zijn. Wim gaf 30 augustus en 13 september masterclasses in Musea Zutphen in het kader van de expositie “Gedrukt in Zutphen”. Dat deed hij eerder -met veel plezier- ook met jonge kinderen. De resultaten daarvan prijken in zijn atelier.